ابرها

بین هـــــجوم ابرهای ســـــــیاه در دورانــــــــم دوران غـــــــــرق میشوم میان نــــــــــــاله ها و اشــــــــــــک های پر فــــــــریاد ابـــــــــرها !

من میان این آســــــــــمان از چه چیز سخن می گویم ؟

از بــــــــغض در گلو گیر کرده ی آســــــــــــمان ، که راه نجاتـــــــش همان ابرهــــــای ســــــــــیاه است ؟

یا که من خواب می بینم که شــــــــاید تسکین بخش ابرها همان آســــــمان است ؟

باز در تلاطم آسمان گم می شوم ، صدایم در گلو می شکند با سکوتــــــــی بغض خورده

کنار ابر ها می نشینم باز هم سرابــــــــــــی بیش نیست !

.....

به روزگاری رســــــــیده ایم که غم ها بــــــــغض شدند نه بـــــــغض ها اشـــــک !

فقط غم ها درد های اســـــــتـــــخوان شدند و بغـــــــــض ها همــــــدرد گلوی تار

عنــــــــــکبوت بســـــــته !

بـــــارانــــــ

خســــــته ام , مثـــــل یک بــــارانـــ بلاتــــکلیف !

شده ام مثل یک ســـوزن گـــمـگشته در تاریخ !

ســرد شدم , مـست شدم از این باغ عـــجب تاریک !

خســـتگی های کـهنه ام بوی نا گرفته است .

هزار سـال است که من در حـــوالی خستگی هایم بی آنکه کـس بداند بیهوده و هراسـان میدوم !

باران می بارد بر چــــــتر خیالم ! همه چیز لبریز از واژه ی احساس می شود !

اما باز در خواب هــــستم ! می دانم ! باران نمی آید !

باران کجا ؟ شـــــهر سکوت من کجا؟

به راه نرفتـــــه ام خیره می شوم , باز پی چه میگردم ؟

در جســــــتجوی قطره ای کوچک ز آسمان !

آه ! شهر در تلاطـــــم ماشین ها گم می شود ! چه بود ؟ باران ؟ زهی خیال من باطل !

باران , دل من هزار سال است که در قحطی یک قطره از تو مانده است ! بر شهر وبرانم ببار !